Warszawska Spółdzielnia Budowlano-Mieszkaniowa Pracowników Umysłowych została założona w 1928 r. w celu wybudowania mieszkań dla jej członków, którzy byli równocześnie zrzeszeni w związkach zawodowych: Nauczycielstwa Polskiego, Pracowników Handlowych i Biurowych, Urzędników Państwowych oraz Farmaceutów.
W latach 1930-32 został przez Spółdzielców z funduszy własnych, przy udziale kredytu, wybudowany zespół mieszkaniowy z dodatkową funkcją usługową, położony w dzielnicy Mokotów, na działce graniczącej od wschodu z Alejami Niepodległości (d. przedwojenna Wierzbowa) a od zachodu z ulicą Asfaltową. Na prostokątnej działce o pow. ok. 0,3 ha wzniesiono 4 powiązane ze sobą budynki mieszkalne. Dwa z nich frontowe, od Alei Niepodległości o wys. 6-7 kondygnacji, od Asfaltowej o wys. 5-6 kondygnacji, połączono ze sobą dwiema równoległymi oficynami środkowymi rozdzielonymi przeszklonym dziedzińcem, pod którym urządzono lokale na wynajem: dwa sklepy i salę dla szkoły tańca. Oficyna północna ma wysokość 6 kondygnacji, południowa 4 kondygnacji. Układ budynków tworzy kształt podwójnej litery „T”.
Na dwóch podwórkach, od strony północnej i południowej, wybudowano niewielkie wolnostojące obiekty piwnic lokatorskich, zagłębione o pół poziomu poniżej pow. gruntu. W budynkach frontowych zainstalowano cztery windy. Wszystkie budynki zespołu są podpiwniczone. Obiekty mieszkalne pomieściły 103 mieszkania o zróżnicowanych wielkościach.
Architektura zespołu jest przykładem modernizmu z elementami funkcjonalizmu, charakterystycznego dla warszawskich kamienic wznoszonych w okresie międzywojennym. Warsztat projektowy wskazuje na możliwą inspirację działalnością architektów awangardy polskiej: Bohdana Lacherta i Józefa Szanajcy – świadczą o tym m.in.: jasny tynk elewacji, o cokołach wykonanych z klinkieru; przekrycie obiektów dachami o niewielkim spadku; cofnięcie ścian frontowych elewacji na wysokości ostatniej kondygnacji, w postaci ciągnącego się wzdłuż nich wąskiego tarasu; zaokrąglenia ścian przy balkonach i wejściu głównym do zespołu, proporcje i forma balustrad balkonów i tarasów, wskazujące na inspirację stylem „okrętowym”.
W 1944 r. budynki zostały wypalone. Ich remont rozpoczęto natychmiast po wyzwoleniu, od 1947 r. w obiektach ponownie zamieszkali lokatorzy.
Na elewacji frontowej, przy wejściu od Alei Niepodległości, umieszczona jest tablica poświęcona pamięci Jana Bytnara, bohatera powstania warszawskiego, który był mieszkańcem budynku frontowego od ul. Asfaltowej.
Na terenie posesji, na podwórku południowym znajduje się kapliczka.
